Wandeling met honden in de omgeving van Goor en De Ha

Ik keek nog één keer of ik op Komoot de wandeling in de omgeving van buurtschap De Ha bij Goor geselecteerd had. Eigenlijk keek ik er niet naar uit om de kou te trotseren. Niet dat het zo vreselijk koud is, maar het is grijs en duister en die combinatie met temperaturen rond het vriespunt maken dat ik het huis niet uit wil. Maar ik moest wel, want ik heb doelen gesteld! Ik ga, samen met mijn honden, binnenkort mijn eerste tweedaagse wandeltocht maken en daarvoor moeten we trainen.

Parkeren bij de Herikerberg

Het is niet moeilijk om een parkeerplek te vinden voor deze wandeling in de omgeving van buurtschap De Ha bij Goor. Langs de meeste verharde wegen waar hij langs voert kun je de auto gewoon neerzetten. Alleen langs de N753 tussen Goor en Markelo zijn weinig mogelijkheden. De beste optie daar is om hem aan het begin van één van de kruisende zandwegen te zetten. Dat heb ik ook gedaan.

Aan het begin van de meeste van deze zandwegen is een stuk waar de weg breder is, daar is dan plek voor twee of drie auto’s. Dat is voldoende, want het is hier niet zo druk.

Wat je ook kan doen is parkeren op het terrein van Hotel Herikerberg. Het is dan wel een klein stukje lopen naar de wandelroute, maar je kan aan het einde van de wandeling ook even lekker een drankje doen in het hotel.

De route

Het leukste aan de training is dat ik zo veel mogelijk routes uitzoek die we nog niet eerder gelopen hebben. Ik probeer iedere week van minimaal één route verslag te doen, als die de moeite waard is.

Deze week is de derde week van onze training en was dit onze ‘hoofdwandeling’. Dat is de langste route van die week. Hij voerde door het prachtige buitengebied tussen Goor en Markelo.

Normaal gesproken upload ik een interactief kaartje van de gelopen route, maar die had ik per ongeluk verwijderd uit mijn Komoot account. Het kaartje hiernaast is een reconstructie en de tijdsduur een schatting van Komoot. Ik heb deze wandeling in 1 uur en 50 minuten voltooid.

B markeert het begin- en eindpunt van de wandeling, en de plek waar ik geparkeerd had.

Het eerste stukje voerde over het fietspad langs de N753. Het is een provinciale weg, maar gelukkig niet druk. Hij loopt door het bos op de flanken van de Herikerberg, wat op zich mooi is, want ik hou er absoluut niet van om langs provinciale wegen te lopen.

Al snel kwamen we aan de rechterkant een brede, overzichtelijke zandweg tegen en de honden raakten al helemaal enthousiast. Ze mogen bijna altijd los op zulke wegen. Maar de route liep rechtdoor en bovendien wilde ik ze aangelijnd houden zodat ze niet al hun energie zouden opmaken aan rennen en spelen. We moesten ten slotte nog kilometer of negen lopen.

We liepen door tot het randje van Goor, waar we rechtsaf gingen langs een kerkhof en richting buitengebied. Het was er verrassend mooi en rustig. Ik moest wel constant stoppen omdat Ghost graag uitgebreid snuffelt en dat deed hij vandaag vaker dan anders. Ook vanwege Kaya moest ik heel vaak stoppen. Zodra zij aan de riem trekt, en dat deed ze ontzettend vaak vandaag, stop ik zodat ze bij me terugkomt en contact maakt. Meestal kalmeert ze dan wel, maar vandaag was zo vreselijk druk en vergat bijna direct weer dat ze aan de riem zat.

Kaya is heel druk en supersnel afgeleid. Ze vergeet vaak al binnen een paar tellen dat ze niet aan de riem mag trekken.

Om haar te helpen noem ik haar naam als ze dreigt te ver weg te lopen. Als ze dat toch doet, stop ik en wacht ik tot ze bij me komt en weer contact maakt. Ze moet naast me staan en me aankijken voordat we verder lopen.

Deze methode is vriendelijker dan bijvoorbeeld een ruk aan de riem geven of schreeuwen. Natuurlijk is het weleens frustrerend, maar ik heb nu eenmaal een hond met heel veel energie. Altijd, ook wanneer ik daar zelf niet op zit te wachten.

We kwamen langs wat weilanden waar paarden in stonden. Een aantal daarvan kwamen nieuwsgierig naar ons toe.

Kaya is nergens bang voor, behalve voor groot vee. Een passerende groep ruiters is geen probleem, daar doet ze niets mee. Maar koeien of paarden aan de rand van een weiland vindt ze eng. Ze gaat zenuwachtig heen en weer rennen en zoeken naar iets om op te bijten. Zo kan ze zichzelf afleiden en beter omgaan met de prikkel, in dit geval een klein groepje paarden.

Ik stopte heel even om naar de paarden te kijken en liep toen weer verder. Nu was Kaya nog drukker. Ze was opgelucht dat we wegliepen van de paarden en haar nerveuze energie moest er even uit. Ze stuiterde en tolde over de zandweg en ik moest nog vaker blijven staan om haar weer te laten ontspannen.

Gisteren hadden we niet veel gewandeld en ook niets bijzonders gedaan. Dat is één van de redenen dat Kaya nog drukker was dan anders, en dat Ghost overal zo uitgebreid wilde snuffelen. Ik moest zo vaak op ze wachten dat ik er een beetje gefrustreerd van raakte.

De Regge

De honden hadden duidelijk behoefte om even los te lopen zodat ze hun eigen ding even konden doen. Het zandpad liep echter door bossig gebied en was niet overzichtelijk, dus bleven ze aan de lijn.

Gelukkig kwam er een afslag die ons op een pad langs de Regge zette. Met aan de ene kant de beek en aan de andere kant een weiland had ik overzicht en hadden de honden theoretisch los kunnen en mogen lopen. Helaas was het op dit punt redelijk druk, en liepen er meer mensen met honden. Ze bleven dus aan de lijn.

Mijn honden en ik zijn dol op water. Ghost zwemt graag, en Kaya vindt het fijn om te pootjebaden. Ik vind het vooral mooi om naar te kijken. Ik vond het nu dan ook helemaal niet erg om op ze te wachten als ze weer aan de oever stonden te snuffelen of met hun voorpoten het water in liepen. Zwemmen mochten ze niet van mij, daar vind ik het water te koud voor.

Maar lang treuzelen mochten ze niet, en ikzelf ook niet. We trainen ten slotte voor een meerdaagse wandeltocht en ik wil dat we daarvoor voldoende conditie opbouwen. Ik wil dus een gelijkmatig tempo.

Wat ik ook een voordeel vind ten opzichte van niet-uitrolbare lange lijnen is dat ze niet over de grond slepen en zichzelf oprollen. Ik ben dus niet constant bezig om de lijnen op de juiste te lengte te houden. Juist omdat we vaak om de beurt stoppen en ik ze de mogelijkheid wil geven om dat te doen, is een ‘vaste’ lijn niet echt een optie.

Eindelijk los! Rennen!

We volgden de oevers van de Regge tot we bij een sluis aankwamen. Vanaf dat punt moesten we een stuk langs het Twentekanaal lopen. Er loopt maar één weg, en die was verder helemaal leeg. Ik besloot de honden los te laten lopen zodat we alledrie onze frustraties konden laten varen.

Vóór ik het wist hadden ze een plek gevonden waar ze het kanaal in konden. Ze mochten nog steeds niet zwemmen, maar ik besloot dat pootjebaden geen kwaad kon. De honden namen het ervan!

Omdat we nog een aantal kilometers moesten lopen, deed ik de honden weer aan de route ons bij het kanaal vandaan stuurde. Ook hier was niemand te bekennen, maar ik wilde niet dat ze al hun energie op zouden gebruiken. Ze liepen nu wel netjes mee aan de riem zonder telkens te stoppen of te trekken aan de lijn.

Niet alleen zijn

Er volgde een lang, recht stuk over een brede zandweg met een fietspad ernaast. Het was er heerlijk rustig en eigenlijk had ik de honden hier ook wel los willen laten, maar precies in het midden van het stuk stond een busje. Daarin zaten mensen van de groenvoorziening te pauzeren. Ik wil niet dat mijn honden mensen lastigvallen die daar niet op zitten te wachten, dus ik liet ze aangelijnd.

Ik ervaarde dat busje dat daar mijn uitzicht en gevoel van rust stond te verpesten als heel storend, maar ik weet eigenlijk niet goed waarom. Misschien wel omdat ik graag alleen ben, vooral wanneer ik van de omgeving probeer te genieten. Of misschien voelde het wel een beetje intimiderend dat daar een busje met pauzerende mannen stond terwijl ik daar helemaal alleen langs moest lopen, met niemand anders in zicht.

Herikerberg en uitkijktoren Belvedère

De wandelroute dirigeerde ons het bos weer in. Hier werd het ineens een stuk drukker en in alle richtingen zag ik mensen met honden wandelen. Ik probeer confrontaties tussen mijn honden en andere altijd te vermijden, dus ik probeerde ze uit de weg te gaan door steeds een afslag te nemen als ik dreigde iemand tegen te komen. Dit bleek niet alleen goed te werken, maar zorgde ook voor wat speelsheid in de route.

Onbedoeld kwamen we aan de rand van een heideachtig veld waar de bomen gekapt waren. Daar stond een grote boomstronk, en die oefenen altijd een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op Kaya. Je kan er namelijk op gaan staan, en dan krijg je vaak een voertje! Of, als het om een omgevallen boom gaat, je kunt gaan graven tussen de wortels. Dat is ook hartstikke leuk! Kaya besloot dat graven leuker was, en wilde tussendoor ook nog wel even poseren voor een leuke foto.

De Herikerberg is de hoogste van de vijf heuvels waartussen het dorpje Markelo ligt. Hij is 48 meter hoog. Op deze heuvel werden vroeger ter dood veroordeelde criminelen geëxecuteerd. Ze werden opgehangen aan één van de drie galgen op de ‘Galgenbelt’.

Op deze plek werd later een 10 meter hoge uitkijktoren, de Belvedère, gebouwd. Tijdens de bouw werden veel geraamtes gevonden van de ter dood veroordeelden. Volgens plaatselijke folklore dwalen hier nog steeds hun geesten rond.

Ondanks dit lugubere verleden is de uitkijktoren prachtig, en wordt tegenwoordig zelfs bewoond! Je mag er dan ook niet bij komen, maar vanaf de rand van het bijbehorende erf heb je er wel een mooi uitzicht op.

Het laatste stukje van de wandeling door de omgeving van Goor liep via het bos van de Herikerberg naar de N753 en zo weer terug naar de auto.

Algemene indruk wandeling omgeving De Ha bij Goor

Ik vond het gebied rondom Goor er altijd wat saai uitzien vanuit de auto. Misschien komt dat omdat vlakbij de heuvels van Markelo en Holten en de Sallandse Heuvelrug liggen. Toch was ik benieuwd naar dit gebied, en zocht een route uit die zowel door het ‘saaie’ gebied bij Goor liep, als over de flanken van de hoogste heuvel van Markelo.

Ik moet toegeven dat ik zeer aangenaam verrast was! Het gebied dat ik vanuit de auto zo saai had gevonden, was te voet een stuk afwisselender en interessanter. Helaas was ik wat afgeleid door mijn frustratie door het gedrag van mijn honden, maar genieten kon ik alsnog. Zeker toen ze wat gekalmeerd waren.

Ik ga hier zeker vaker wandelen!

Voortgang training tweedaagse wandeltocht

Deze wandeling door de omgeving van Goor was onderdeel van onze training voor een tweedaagse wandeling, en de langste wandeling van week 3. De ervaring van voorgaande wandelingen hadden me al geleerd dat ik beter een paar comfortabele sportschoenen mee kan nemen als back-up voor wanneer ik teveel last krijg van mijn enkelblessure. Na een kilometer of zeven heb ik gewisseld en dat ging gelukkig prima.

We waren allemaal behoorlijk moe, stijf en lui na deze wandeling. Ik denk dat we morgen een rustdag nemen, daar zijn we allemaal aan toe.

Uitdagingen

• Oude blessure: de oude blessure die ik een jaar of 25 geleden aan mijn enkel opliep speelt me parten. Mijn enkel is altijd een tijdje pijnlijk als ik nieuwe schoenen heb, en ook deze keer is dat niet anders. Normaal gesproken doe ik dan rustig aan zolang ik er last van heb, maar dat gaat nu niet omdat we aan het trainen zijn. Ik wissel daarom tijdens de wandeling om naar oude, comfortabel sportschoenen en dat lijkt te helpen.
• Gelijkmatig tempo: Mijn honden hebben redelijk veel vrijheid en mogen meestal snuffelen waar en zo lang ze maar willen. Maar omdat we nu aan het trainen zijn en niet een ontspannen, relaxte wandeling aan het maken zijn, wil ik graag flink de pas erin en zo gelijkmatig mogelijk lopen. Dat blijkt een uitdaging met de honden, want ik vind het belangrijk dat zij het ook leuk vinden maar ook gewoon hond kunnen zijn. Misschien kan ik een deel van de wandeling wat rustiger aan doen, zodat ook zij aan hun trekken komen.

Dit zijn de grootste uitdagingen op dit moment. Met name de enkel baart me zorgen, want als dat niet minder wordt moet ik mijn doel misschien aanpassen. Ik zal dan de tweedaagse wandeling uit kunnen stellen en daardoor langer de tijd kunnen nemen om te trainen. Ik kan ook het aantal kilometers dat ik per dag wil doen verlagen zodat ik de enkel minder zwaar hoef te belasten.

Deze wandeling in de omgeving Goor is eigenlijk een rondje om het kleine buurtschap De Ha. Het is er mooier dan verwacht en ik raad een wandeling of fietstocht hier dan ook absoluut aan!

Heb jij nog tips of ken je andere mooie wandelroutes (liefst in Gelderland of Overijssel)? Deel ze dan hieronder. Ik ben benieuwd naar jullie input.

Happy Dogventures!