Wat een cadeautje was de wandeling met de honden over landgoed Verwolde die ik vanmorgen heb gemaakt! Niet alleen waren we er alledrie echt aan toe na twee weken rustig aan doen (meer daarover verderop in dit artikel), maar de weersomstandigheden en het landschap maakten het ook nog eens betoverend mooi. Het was nevelig en de zon was pas net op, waardoor er flarden nevel boven de velden, in de bossen en boven de gracht om Huis Verwolde zweefden. Wandel maar even met ons mee!
Inhoudsopgave
Parkeren op landgoed Verwolde
Bij het statige landhuis is een ruime parkeerplaats waarvandaan je direct aan verschillende wandelingen kunt beginnen en meteen middenin het afwisselende landschap staat.
Omdat mensen op parkeerplaatsen hun honden vaak niet onder controle hebben omdat ze eerst nog even met andere dingen bezig zijn, mijd ik die echter vaak als dat kan. Ik ben hier vaker geweest en wist dat er vlak aan het begin van een zandweg die haaks op de doorgaande weg van Laren naar Markelo ligt, plek is om te parkeren.
Het grote voordeel van een plek als dat vind ik, los van dat het er meestal rustig is, de honden direct vanuit de auto het bos in kunnen lopen om hun behoeften te doen. Ghost vindt het altijd erg belangrijk om tegen de eerste de beste boom te plassen wanneer hij uit de auto komt. Niet omdat hij zo nodig moet plassen, maar om de plek te markeren. Hij is nogal zelfverzekerd en laat dat blijken door veel te markeren.
Kaya moet meestal al heel snel poepen wanneer we uit de auto komen, en ook daarom vind ik het prettig om op een dergelijke plek in het bos of tussen de velden te parkeren. Ze vindt het moeilijk om op te houden en dan is wachten tot we bij een berm of in het bos zijn gewoon teveel gevraagd.
Op een stoep of parkeerplaats poepen vindt ze heel ongemakkelijk, en ik heb het zelf ook liever niet omdat je de situatie op een drukke parkeerplaats vaak niet onder controle hebt en er ineens een hond of kind naar mijn honden toe kan rennen.
Een situatie als dat wordt heel snel heel onprettig voor alle partijen, dus parkeren in het bos of een andere rustige plek in plaats van op een groot parkeerterrein is wat mij betreft een win-win-win situatie.
De route over het prachtige landgoed Verwolde
Nadat de honden hun ding gedaan hadden en ik ruzie had gemaakt met de Komoot app (ik wilde de route die ik uitgezocht had in tegengestelde richting lopen, maar ik kon daarvoor geen optie vinden), gingen we van start.
Eerst liepen we een mooie, brede laan in die naar het landhuis loopt. Aan beide kanten van die weg staan enorme eiken, en helemaal aan het begin staat er eentje waarvan je je direct afvraagt of dit niet de beroemde Dikke Boom is. Wat een enorme boom!
Al heel snel was ik blij dat Komoot geweigerd had om de route om te draaien. Nu liep ik namelijk met de zonsopgang schuin voor me, waardoor ik de nevelflarden goed kon zien. Alweer waren hier de Witte Wieven, zoals ik ze op eerdere wandelingen in deze trainingsreeks ook al tegengekomen was!
Als ik de route andersom had gelopen had ik heel veel prachtige momenten gemist. De foto’s doen deze plekken tekort, maar misschien krijg je een idee van de magie van deze wandeling als je ze bekijkt. Lees dus gauw verder om ze te zien!
Witte Wieven boven de slotgracht
We passeerden een weiland met statige paarden. Ze leken me Gelderse paarden, wat wel gepast was, aangezien we op een Gelders landgoed liepen. Wat een mooie dieren!
Toen we bijna bij de grote parkeerplaats waren stuurde Komoot ons rechtsaf. Het was een breed pad dat gedeeld wordt door ruiters en wandelaars, maar wij waren er helemaal alleen.
Al snel kwamen we bij de kleine gracht die rondom Huis Verwolde ligt. Links van ons scheen de lage zon door de bomen en verlichtte de nevel die boven het water en tussen de bomen dreef. Het was zo mooi dat ik uitgebreid foto’s wilde nemen. Dit tot groot ongenoegen van de honden, die geen oog hebben voor zulk moois, maar gewoon verder willen wanneer ze uitgesnuffeld zijn. Ze hadden pech: ik kon mijn ogen niet van deze plek afhouden.
De foto’s schieten tekort, maar geven wel een impressie.
Toen we eventjes verderop linksaf moesten en de zon vóór ons, boven de gracht, hadden, werd het eigenlijk alleen maar mooier. Er liep een laantje langs de gracht, en ook daar hing nog wat nevel. De zon deed haar best om die te verdrijven, maar dat lukte haar nog niet.
Dit is een drukbewandeld pad, waar ook veel honden lopen. Er waren dus genoeg plekjes voor de honden om zichzelf even te kunnen vermaken terwijl ik foto’s nam.
Ghost is gek op zwemmen en wilde graag het water in, maar dat mocht hij niet van mij. Het zou de sereniteit en magie van die plek op dat moment verstoren. Bovendien heb ik liever niet dat mijn honden in stilstaand water zwemmen in verband met ziektes en parasieten. Stromend water heeft mijn voorkeur.
Huis Verwolde
Van het mooie Huis Verwolde heb ik geen toonbare foto’s genomen. Het licht kwam van de verkeerde kant, en onze route liep niet langs de ‘goede’ kant van dit parmantige landhuis. De foto die hier te zien is, is de enige die het mooie landhuis een beetje mooi laat zien
Huis Verwolde heeft een hoge, vierkante toren, waardoor het aandoet als een kasteel. Dat is het echter niet. Het is van oorsprong een havezate. Tegenwoordig is het eigendom van de Stichting Geldersche Kasteelen en is als museum toegankelijk voor publiek. Ook de tuin met bijzondere bomen is toegankelijk.
Er zijn een museumwinkel en een theeschenkerij met een terras. Vanaf het terras kijk je uit op het water.
Honden zijn niet toegestaan in Verwolde, maar wel in de tuin en op het terras.
Ik was hier vandaag vroeg en het was nog best koud, dus het terras en de tuin hebben we gelaten voor wat ze waren. Ik verwacht daar nog wel een keer heen te gaan, want ik ben gek op tuinen!
Verder is er nog een koetshuis. Deze is omgebouwd tot vakantiewoning en is te boeken bij Buitenleven Vakanties. Huisdieren zijn daar echter niet toegestaan.
De Dikke Boom op landgoed Verwolde
De route voerde verder door het bos. Met tegenzin verliet ik het water, waar de zon zo mysterieus met de nevel speelde. Het pad was smal en bochtig en leuk om te bewandelen. Gelukkig kwamen we geen tegenliggers tegen. We zijn eigenlijk tijdens de gehele wandeling helemaal niemand tegengekomen, en dat vind ik echt heerlijk. Het laat me vergeten hoe dichtbevolkt ons landje is.
Kaya hoorde een muisje onder de bladeren en maakte een vossensprong, zo eentje waar ze heel sierlijk de lucht in springt en dan met vier poten tegelijk op dezelfde plek landt. Het muisje was al verdwenen en we liepen verder.
Het smalle paadje kwam uit op een breed zandpad die ons langs de landgoedwinkel voerde. Helaas was deze gesloten.
maar voordat we daar aankwamen mochten we alweer rechtsaf. Het was een smal paadje langs weilanden en bosranden. Links, aan de rand van een weiland, stond een enorme eik. Als je niet beter wist, zou je kunnen denken dat dit de Dikke Boom is. Maar nee! Dit is het Kleine Broertje!
Nou ja, klein…. hij is 25 meter hoog en heeft een omtrek van ruim 5,5 meter…
Het pad leidt verder en ineens doemt hij voor je op: de Dikke Boom! En wat een gigant is dat! Hij is net zo hoog als zijn Kleine Broertje, maar zijn stam heeft een omtrek van maar liefst 8 meter, en aan de basis is hij zelfs meer dan 11 meter in omtrek! Deze boom heeft zijn naam dubbel en dwars verdiend.
Met zijn, naar schatting, bijna 500 jaren, is deze zomereik hoogbejaard en zijn gezondheid is fragiel. Er staat dan ook een hek om hem heen, om hem te beschermen tegen beschadiging. Delen van deze enorme boom zijn al dood, maar nog steeds lukt het hem ieder voorjaar weer om blad uit zijn resterende takken te laten groeien.
De Witte Wieven dansten hun laatste dans van de ochtend in de weilanden om de reusachtige boom heen, zich al terugtrekkend richting de bosrand om te vluchten voor de zon. Ghost en Kaya wilde daar ook heen, en wie was ik om nee te zeggen? Een laatste blik op de reus werpend, liepen we verder.
Typisch coulisselandschap
De wandeling vervolgde zich door dan weer een stukje bos, dan weer een pad langs een akker, en ook een stukje van 12e etappe van het Pieterpad. Het was het typische coulisselandschap waar ik zo van hou. Het is niet voor niets dat deze streek zo populair is onder wandelaars!
We liepen achter een manege langs waar een paard ongeduldig tegen zijn staldeur aan het trappen was. Er was ook een mini-camping die op dat moment verlaten was, maar Ghost bleef bij de poort staan om mij te vertellen dat hij er graag een kijkje wilde nemen. Dat hebben we niet gedaan; op dat tijdstip zou de eigenaar waarschijnlijk gedacht hebben dat we indringers waren!
Via een brede zandweg liepen we weer richting de doorgaande weg. Het was er overzichtelijk en de honden mochten even loslopen.
Ze maakten daar direct misbruik van door de eerste de beste sloot in te duiken. Met name Ghost vindt het heel leuk om door ondiepe slootjes te rennen zodat het water hoog opspat. Hij zag een kans en greep hem!
Kaya volgde hem het water in. Na een paar kilometer netjes aan de lijn meelopen moet ze altijd even stoom afblazen. Ze is gek op rennen en rent, als het kan, op de oever van de sloot mee met de spetterende Ghost.
Deze keer was de oever begroeid met bramen, dus dook ze het water in achter hem aan. Modderig en voldaan kwamen ze er weer uit, en nu vind ik het jammer dat ik daar geen foto van heb gemaakt!
Aan de overkant van de doorgaande weg liepen we door het bos langs wat kleine weilanden en kwamen de charmante woning op de foto tegen. Wat een plek om te wonen!
Algemene indruk wandeling met de honden over Landgoed Verwolde
Wat heb ik genoten van deze wandeling! Het was koud toen we begonnen, ik moest steeds mijn handschoenen uit doen om foto’s te kunnen maken, tot frustratie van mijn haastige honden. Maar de kou vinden we niet erg, zeker niet als de zon ook nog een schijnt. En dat deed hij!
Het mooie landhuis met zijn waterpartijen er omheen, en het coulisselandschap waar deze streek bekend om staat, zijn al genoeg om dit een mooie wandeling te maken. Het nevelige maar zonnige weer maakte het echter adembenemend!
De paden zijn goed onderhouden en de richtingaanwijzers duidelijk.
Ik ben nog erg benieuwd naar de tuin, de landgoedwinkel en de theeschenkerij dus ik ga hier zeker terugkomen.
Voortgang training tweedaagse wandeltocht
We hebben sinds de wandeling rond Markelo geen lange wandelingen meer gedaan. Zowel Ghost als ik hadden steeds na een lange trainingswandeling last van ons lijf. Ghost had last van zijn achterpoten, ik van mijn geblesseerde enkel en mijn rug. Tussen de trainingen zat niet genoeg tijd om volledig te kunnen herstellen, dus na iedere wandeling hadden we er meer last van.
Daarom heb ik een pauze ingelast. Een dag of tien hebben we alleen maar korte wandelingen van 3 tot 5 kilometer gemaakt. Dat was ver genoeg om ons het gevoel te geven dat we iets gedaan hadden, en niet ver genoeg voor Ghost en mij om last te krijgen van kwaaltjes.
Deze wandeling met de honden over landgoed Verwolde was de eerste wandeling van meer dan 5 kilometer, ook al was deze nog steeds veel korter dan voorheen. Ik kreeg toch weer wat last van mijn rug, maar gelukkig niet van de enkel.
Kaya hield het prima vol, zoals eigenlijk altijd. Ze is na een wandeling wel moe, maar niet buitensporig, en heeft ook geen last van blessures.
Ghost was na deze wandeling wel heel moe en ging direct slapen. Hij had wat last van gevoelige voetzolen, maar daar hebben beide honden vaak last van wanneer ze bij het water hebben gespeeld. Ik vermoed dat daar de eerste brandnetels nu opkomen en ze daar branderige voeten van hebben.
Het lijkt erop dat we de training iets minder rigoureus moeten aanpakken om het comfortabel vol te kunnen houden. Ik maak de streefafstanden per week een stuk korter en hou een flinke slag om de arm. We gaan de training weer oppakken met kortere afstanden en doen het wat rustiger aan. Zo kan ik mijn eigen lichaam en dat van de honden goed in de gaten houden.
Uitdagingen
- Gezondheid: ik heb het hierboven eigenlijk al genoemd. De uitdaging op dit moment is onze gezondheid. Ghost en ik hebben moeite met de lange afstanden, onze lichamen willen niet zo snel conditie en kracht opbouwen als ik graag wilde. Bij beiden spelen onderliggende kwaaltjes een rol. De enige manier om dit te verhelpen is om het rustiger aan te doen en onze lichamen niet verder te pushen dan ze zelf aangeven. Dat is dus wat we nu doen.
- Verbouwing: een andere uitdaging die zich heeft aangediend is een vertraging in de verbouwing van onze woning. Die zou deze week van start gaan en is onderdeel van een groot project van onze woonstichting, maar er is nu al een vertraging van een paar weken. Hierdoor is het nog niet klaar wanneer onze eerste tweedaagse wandeling gepland staat en moet er iemand thuis zijn. Wellicht gaat dit mijn planning of route beïnvloeden, want als mijn vriend thuis zou blijven, moet ik een rondwandeling plannen in plaats van de A tot B wandeling die ik nu gepland had.
Dit zijn de uitdagingen waar we nu mee kampen. De wandelingen zullen dus voorlopig wat korter zijn, maar ik zal van de mooiste toch verslag doen op ons blog. Want of ze nu lang of kort zijn: een wandeling blijft een avontuur!
Happy Dogventures!