De bedoeling was om van deze rondwandeling in de omgeving van kasteel Huis Ruurlo een wandeling van minimaal 12 kilometer te maken, maar dat doel heb ik flink bij moeten stellen. Als je ons vorige avontuur met ons meebeleefd hebt, weet je al dat Ghost’s gezondheid niet optimaal is. Afgelopen week speelde ons dat behoorlijk parten. Nieuwsgierig geworden? Lees er meer over in dit artikel.
Inhoudsopgave
Parkeren in Ruurlo
In Ruurlo zijn parkeerplekken genoeg in het gebied rondom het centrum, maar ook tijdens de wandeling kwamen we plekken tegen waar je prima kon parkeren. Vlak achter het kasteel bijvoorbeeld, of op plekken waar de brede zandwegen provinciale wegen kruisen. Voor deze wandeling heb net buiten het centrum van Ruurlo geparkeerd, maar ik had net zo goed aan de rand van het bos of bij het station kunnen parkeren. Dan was ik direct in het buitengebied geweest, maar had ik wel het prachtige centrum van Ruurlo gemist, en dat zou jammer geweest zijn.
De route langs kasteel Huis Ruurlo
We startten in een woonwijk aan de rand van het centrum van dit charmante dorp, maar kwamen al snel bij het station. Dat ligt aan de rand van het dorp. Als je vanaf het station de doorgaande weg volgt, loop je tegen het prachtige kasteel Huis Ruurlo aan. Althans, dat zou je doen als er geen waterpartij en poort waren.
De mooie ijzeren poort werd bewaakt door jachthonden, maar stond wel open. De tuin is vrij toegankelijk, ook met honden, zolang ze maar aan de lijn lopen.
Ik ben gek op tuinen, maar ben niet op ontdekkingstocht gegaan. Er bloeit in deze tijd van het jaar weinig, en er zit nog geen blad aan bomen en struiken. Bovendien bekijk ik tuinen liever zonder honden, zodat ik de tuin de aandacht kan geven die het verdient. Ik ga hier dus zeker nog eens terugkomen in het voorjaar.
Het kasteel is tegenwoordig een museum voor modern-realistische kunst. Ik heb het niet bezichtigd, want ik kwam voor de wandeling, maar wanneer ik terugkom voor de tuin zal ik wellicht dit museum ook eens bezoeken.
Na een kort rondje voor het kasteel langs, vervolgden we onze route en gingen het bos achter het kasteel in.
Teleurstellend bos
Tijdens de wandeling door het bos passeerden we weilanden en boerderijen met luiken in rood, groen en wit. Dat zijn de kleuren die horen bij het landgoed van Huis Ruurlo. Het zijn de enige heldere kleuren op deze grijze, wat mistige ochtend. De boerderijen en hun netjes geschilderde luiken lijken allemaal heel goed onderhouden, evenals de paden in het nog kale bos.
Komoot van het padje geraakt
Vandaag had ik onenigheid met de Komoot app. “Ga rechtdoor op het bergpad” betekent blijkbaar “ga rechtsaf en volg het geasfalteerde fietspad”. Ik ben dus een klein stukje de verkeerde kant op gelopen, tot de stem van de Komoot app begon te herhalen dat ik verkeerd liep. Ik bekeek de route en zag dat ik een andere kant op moest, waar ik eigenlijk wel blij om was. Het brede pad waar ik op dat moment overheen liep was namelijk omringd door bomen met verfstippen in allerlei kleuren. Het zag er werkelijk niet uit, en ik was teleurgesteld. Ik was vaak langs dit bos gereden en vanuit de auto zag het er altijd zo mooi uit.
Maar toen ik weer op de goede weg liep, werd het een stuk mooier. Er waren wat glooiingen en een arsenaal aan smalle en brede paden. Het was rustig, ik kwam weinig mensen tegen in het bos.
Deze rondwandeling bij kasteel Ruurlo bracht ons ineens bij een doolhof in het bos. Helaas was het gesloten. Er stond ook een letterlijke high tea tafel, en hoewel ik me voorgenomen had om tijdens deze wandeling ook een pauze in te lassen, vond ik het nu nog te vroeg. Het leek me echter wel leuk om aan deze tafel te lunchen!
Ghost wilde graag een mooi pad door een stukje naaldbos in, en ik eigenlijk ook. Het zag eruit als een mooi pad. We liepen er een klein stukje in, hopend dat we een doorsteek konden maken naar onze eigenlijke route, maar die was er niet dus we liepen weer terug naar het doolhof en namen het pad waarover onze route liep.
Het stukje bos dat volgde viel me wat tegen. Ik was al vaak over de wegen door dit bos gereden en stelde me altijd prachtige boswandelingen voor. Ik ben gek op bos en voel me er al snel heel blij en tevreden, maar ik vond dit stukje bos een beetje deprimerend. Er lag heel veel dood materiaal. Nu vind ik dat juist een goede ontwikkeling, maar dit leek mij heel veel dood materiaal en een overvloed aan jonge bomen. Naar mijn idee waren er maar weinig volwassen bomen en het bos leek niet ‘af’. Het miste iets.
Heideveldje
Gelukkig was het maar een klein stukje lopen tot een zevensprong aan de rand van een heideveldje. In het midden van die zevensprong stonden wat picknickbankjes. In principe had ik daar wel kunnen pauzeren, ware het niet dat Staatsbosbeheer 100 meter verderop gekapte bomen in stukken aan het zagen was. Het geluid van de kettingzaag klonk door de hele omgeving.
Dus liep ik door.
Het heideveldje was maar klein, maar het was wel het hoogtepunt van de wandeling. Tot dat moment was het grijs en een beetje nevelig, maar de zon begon haar best te doen.
Op het veldje staat een eenzame boom, een grove den, die zijn schoonheid pas echt liet zien toen ik hem al voorbij was. Vanuit het bos keek ik uit over het heideveld, en toen ik ter hoogte van de boom liep vond de zon bijna een gat in het grauwe wolkendek. Ik zag de boom in silhouet en het landschap leek wel een zwart-wit foto. De sfeer was plotseling erg dramatisch. Ik vroeg mijn honden even op me te wachten terwijl ik foto’s nam.
Het lijkt misschien niet zo, maar de foto van de boom is een kleurenfoto!
Loveseat op het Liefdespad
Een deel van mijn wandeling liep over het 5 kilometer lange Liefdespad, een wandelpad in dezelfde omgeving. Langs het Liefdespad staan een aantal kunstwerken van verschillende kunstenaars. De eerdergenoemde High Tea Table is er daar eentje van, maar we kwamen bij een ruim opgezette kruising in het bos ook de loveseat in de vorm van een verrekijker tegen. Er staat ook nog een andere loveseat op het Liefdespad. Dat is de oudste loveseat op het Liefdespad en komt al in de 14e eeuw in een sage voor!
Maar deze verrekijker loveseat is een stuk jonger en stond op een mooie locatie. Het was lunchtijd, en ik besloot dat dit een prima plekje was om even wat te eten en te drinken en even te zitten en gewoon te genieten.
Ghost en Kaya hebben er ook even in gepauzeerd! Voor deze foto heb ik ze heel even van de Flexi rollijnen die ik gebruik afgeklikt.
Waterbos
We staken de Hengeloseweg over en kwamen in een stuk bos waar water een belangrijke rol speelt. Er waren beekjes en vijvers. Op een bruggetje keken de honden me vragend aan, en ik wist precies wat ze bedoelden. Naast het bruggetje was een plekje waar veel mensen en dieren het water in gaan, en ook mijn viervoeters mochten even pootjebaden.
Bij Ghost escaleert ‘pootjebaden’ en heel snel in ‘een lekker stuk zwemmen’ of zelfs ‘duiken naar een tak die misschien wel of misschien niet op de bodem ligt’, en ook nu lag hij binnen twee seconden languit in het water.
Kaya houdt het liever bij echt pootjebaden en loopt met hem mee op plekken waar het water net tot haar borst komt.
Lang mochten ze niet in het water van mij, het is ten slotte winter en het water is behoorlijk koud. Met een stuiterende Kaya en druipende Ghost vervolgden we onze weg door het waterbos, waar heel veel kleine paadjes doorheen liepen. We waren niet de enigen in dit stukje bos, maar kwamen op ons pad niemand tegen.
Uiteindelijk kwamen we het bos uit en liepen we over de spoorweg Ruurlo in, maar niet voordat we een ander kunstwerk aan het Liefdespad bewonderd hadden. Het bestond uit een paar metalen hertenkoppen van enkele meters hoog, een mannetje en een vrouwtje. Een eindje uit elkaar staand, kijken ze elkaar aan. Mensen kunnen erin klimmen om door hun ogen naar buiten te kijken.
Doordat het metaal verroest is, heeft het een prachtige kleur gekregen. Toen Kaya naar één van de reeënkoppen toeliep zag ik dat ze dezelfde kleur hadden. Daar moest ik natuurlijk wel even een foto van maken!
Vanaf dit punt liepen we langs de rand van het prachtige Ruurlo weer naar de auto.
Algemene indruk rondwandeling kasteel Ruurlo
Ik ben een fan van bos. Dat groen, de variatie en al dat leven! Ik hou ervan. Maar dit bos viel me tegen. Ik vond het doods. Ik denk dat ook het lawaai van de kettingzaag, dat door de hele omgeving weerklonk, de beleving niet ten goede kwam.
Wat ik wel heel mooi vond was dat we overal water tegenkwamen. Van de droogte van de laatste jaren was weinig te merken, de slootjes en beekjes waren goed gevuld.
Ook de verrassende elementen die we overal tegenkwamen tijdens deze rondwandeling in de omgeving van kasteel Ruurlo, zoals kunstwerken en het doolhof, hielden de wandeling interessant. De zevensprong met de bankjes op een bult in het midden vond ik ook een leuk element.
Maar het mooiste aan deze wandeling vond ik de gebouwen. Van Ruurlo heb ik geen foto’s genomen, maar het is een prachtig en gezellig dorp wat uitnodigt tot meer bezoek. De oude gebouwen zijn goed onderhouden en zorgen voor veel sfeer in het centrum.
Het kasteel zelf is echt een hoogtepunt. Het is een prachtig bouwwerk en het feit dat je zo door de poort de tuinen in kan lopen heeft voor mij een grote waarde. Ik hou niet alleen van bos, maar ook van mooie tuinen en gebouwen en op deze plek heb je alles bij elkaar. Deze rondwandeling biedt kasteel Ruurlo, bos, water en kunst.
Voortgang training tweedaagse wandeltocht
Als je onze trainingswandelingen gevolgd hebt, zal je opgevallen zijn dat deze wandeling een stuk korter is dan ons voorgenomen trainingsschema aangeeft. Een reden daarvan is mijn oude enkelblessure die steeds weer opspeelt, maar deze week doen we het ook extra rustig aan vanwege Ghost.
Vorige week viel me op dat zijn houding en beweging anders werden. Hij ging steeds meer met zijn hakken en ellebogen naar binnen gebogen lopen en stond steeds wat krom, alsof hij pijn in zijn buik had. Ook moest hij bijna dagelijks een keer spugen, wat hij normaal gesproken zelden doet. Hij was verre van fit, dus we maakten geen lange wandelingen. De training, die al achter liep op schema, stagneerde verder.
Donderdag ging het ineens heel snel heel slecht met hem. Hij had duidelijk pijn en wilde zo weinig mogelijk bewegen. Ik zag in zijn blik dat hij zich heel slecht voelde. Dus direct naar de dierenarts gegaan.
Na een uitgebreid onderzoek leek hij niets ernstigs te hebben. Misschien was het een virus. Ook was het weer de hoogste tijd voor zijn Librela injectie, wat ervoor zorgt dat hij minder last heeft van gewrichtspijn die ontstaat door bijvoorbeeld artrose. Die helpen hem altijd enorm, de jaren vallen in een kwestie van dagen van hem af. Hij beweegt en speelt dan altijd weer alsof hij 2 is in plaats 9.
Al met al leek er niets ernstigs aan de hand en gingen we naar huis met de opdracht hem goed te observeren. Hij knapte gelukkig snel op, wat mij toch doet vermoeden dat hij zonder de Librela injecties veel pijn heeft. Het zou goed kunnen dat al zijn symptomen veroorzaakt werden doordat de vorige injectie uitgewerkt was.
Uitdagingen
- Gezondheid: dit blijft een issue. Niet alleen mijn enkel is een limiterende factor, maar ik moet ook zorgen dat ik Ghost niet overbelast. Door zijn injecties voelt hij weinig tot geen pijn in zijn gewrichten, waardoor hij vaak heel wild speelt met Kaya en bewegingen maakt die hij eigenlijk niet meer zou moeten maken. Ik zal hem daarin moeten remmen en zorgen dat hij zichzelf geen blessures geeft die hij niet kan voelen.
- Verbouwing: de verbouwing is al begonnen bij woningen om de hoek. Er is veel lawaai en zowel voor ons huis op straat als buiten achter de schutting lopen constant vreemden langs. Dit zorgt voor veel stress bij met name Ghost, die heel fanatiek waakt. De stress zal alleen maar toenemen wanneer onze woning aan de beurt is. Stress kan een oorzaak zijn van brandend maagzuur, wat weer een oorzaak kan zijn van Ghost’s gespuug vorige week. Dat heeft hij echter sinds zijn nieuwe injectie niet meer gedaan en hij lijkt minder last te hebben van zijn maag. Desalniettemin is het wel iets om in de gaten te houden. Het wandelt niet lekker met brandend maagzuur, en ook niet als je helemaal uitgeput bent van de stress.
Best wel grote uitdagingen dus, waar ik goed rekening mee moet houden. Kaya lijkt het allemaal prima te doen, maar al dit wandelen mag niet ten koste gaan van Ghost’s gezondheid, hoe graag hij het zelf ook wil. Ik begin mij af te vragen of ik hem wel beide dagen mee moet nemen op de wandeling, of hem maar één dag meeneem.
Wordt vervolgd!
Happy Dogventures!